Van mystiek Berastagi naar mysterieus Tobameer

Mijn blik dwarrelt over het Tobameer. Zonnestralen kleuren het slapende water blauwer dan het in werkelijkheid is. Er schiet een nerveuze gekko onder mijn stoel. Mijn voeten rusten op het balkon. Ik geniet. En ik schrijf. Over de afgelopen dagen.
De busreis van A naar B is soms pijnlijk lang. De stops onderweg breken gelukkig. Op de exotische fruitmarkt proefden we doerian, ramboetan, markisa en salak. Soms lekker. Soms walgelijk. Regelmatig flits een sprintende reisgenoot aan ons voorbij. Altijd op weg naar het toilet. Altijd hopende dat het verteerde voedsel pas pruttelend of spuitend het lichaam verlaat nadat het broekje naar beneden is. Meestal lukt dat.
Onze overnachting in Berastagi was mystiek. Het was er aangenaam koel. De weelderig begroeide en rokende vulkaan maakte de foto af. Op weg naar het Tobameer bezochten we een authentiek Indonesisch dorp. Een oeroude en oerlelijke dorpsvrouw kauwde er op groenbruine bladeren. Het stroperige sap uit het blad sijpelde over haar gerimpelde kin en kletste vanaf daar op de stoffige vloer. Ze lachte. Met haar mond wagenwijd open. De restanten van het blad werden zichtbaar tussen haar afgebroken tanden. Als ook het pek, drap en overig kruipend en beschimmeld restmateriaal. Op haar tong sidderde een platgekauwde kikker zijn laatste adem uit. Of wij ook eens wilden proeven van het groenbruine blad? Al brakend bedankte ik vriendelijk.
Vlug de bus in. Het verruineerde paleis van de voormalige koning bleek geen must-do. Even later dook het Tobameer op. Een 100 meter hoge waterval kondigde haar begin aan. En hier zit ik nu. Mijn maatje, Thijs, is op excursie. Naar een schooltje, geloof ik. De kids gaan er ook een dansje voor hem doen. Met muziek en van die rokjes enzo. Vast wulps. Ze doen maar. Mijn blik dwarrelt vandaag over het Tobameer. Zonnestralen kleuren het water blauwer dan het in werkelijkheid is. Mijn voeten rusten vandaag op het balkon. Ik geniet. En ik leef.