Borobudur: op weg naar hemel of hel

Deze groepsreis is voor groepsmensen. Wat groepsmensen graag doen is: samen thee drinken, troosten en knuffelen met dolfijnen. Ook als onze gids, Bram, een slaapverwekkend weetje door de microfoon jokt, hangt een groepsmens doorgaans zwijgend aan zijn lippen. Ik mik op zo’n moment liefst een rijpe Javaanse Jokipoki tegen z’n slokdarm. Ik zou graag een groepsmens zijn. Helaas weigeren mijn genen.
Bram is lief trouwens. Schattig zelfs. Net als Thijs, mijn roommate. Gewoon lieve, fijne mensen. En dan Marielle. Ons onaangepast kind. Marielle slingert haar eigenwijze mening ongevraagd de reisgroep in. Gepeperd en luidruchtig. Maar met een knipoog. En juist daarom kunnen we samen. Thijs en Marielle zijn mijn maatjes voor drie weken. De groep en ik matchen wel. Het klikt. Na drie weken echter geen nummer- of mailwisseling met anderen voor mij. Just back to my boys in Brabants Balkum.

Het vliegtuig vliegt ons van Sumatra naar Java. De eilanden hier bestaan vooral uit plantages. We fotografeerden onze vingers lam bij ananasplantages, koffieplantages, cacaoplantages, bananenplantages en palmolieplantages. De hoofddoekenplantage ligt waarschijnlijk vlak om de hoek. De omzet zal er giga zijn. Ik ga Bram zo eens vragen waar de pedoplantages te vinden zijn. Westerse walgelijken snoepen van te jong Javaans vkees. Je ziet het gebeuren.

In de bus loeit de airco. Ik zit er en schrijf, terwijl de dames hun zilver laten oppoetsen bij de plaatselijke zilversmid hier. Ik schrijf niet alleen, ik verwerk ook de Borobudur. Een van de zeven wereldwonderen. 150 traptreden brachten me dichter bij de hemel. Of bij de hel. Groots en imponerend, dat is de Borobudur. De aanblik van het bouwwerk is een blik die je tot aan je sterfbed herinnert. De kans bestaat dat. vlak voordat je definitief inslaapt, het beeld van de Borobudur in een flits aan je voorbij trekt. En daarna zie ik vanzelf wel of ik dichter bij de hemel of bij de hel was. Dat beslist God dan. Of Allah? Of Boeddha?