Van Prambanan naar bullebak Bromo

5 augustus. Prambanan. Als een tofubarbecue-avondje of als een tattoo van je dochtersnaam Chelsea. Allemaal nét niet. Een grijze sjagrijn van een wolk verstoorde ons feestje. Mr Wolk annuleerde de beloofde betoverende zonsondergang bij Prambanan. Deze kers wordt niet op onze Javaanse joepidepoepitaart gelegd. Twee tempelbezoeken in twee dagen doet mijn tempelmoeheid op zeker toeslaan. Behalve nu. Ook de Prambanaan is van onaardse schoonheid. Zelfs al de ondergaande zonnestralen niet spelen met de eeuwenoude tempelstenen is de Prambanan écht wel!

Om 2.00 uur stuiter ik uit bed. Vrijwillig. Het voelt koud buiten. Hooguit een paar graden. Mijn hart klopt sneller dan gisteren, toen we het gebied hier verkenden. Bij terugkomst klopte ik 5 koffiemokken stof en as uit mijn schoenen en sokken. HIJ leek geprikkeld gisteren. Geërgerd ook. We zagen HEM tijdens onze verkenning al. Van veraf. Toen blies hij dofgrauwe stoom af. Iedereen hier weet dat we hem nu niet op de tere teentjes moeten trappen. HEM jennen heeft desastreuze gevolgen. Voor ons allemaal.
Ik loop een steile zandweg in. Aan het einde, op een geprepareerde plek, stop ik. Het is aardedonker. Steeds meer mensen verzamelen zich op deze plek. Honderden. Allemaal wachtend op dat ene magische moment. En niemand die weet wanneer dat moment aanbreekt. “Zou HIJ nog slapen?” vraag ik me weer af. En dan is het moment daar. De eerste zonnestraal maakt HEM zichtbaar. Wat een beest! Een vraatzuchtig monster, die al zoveel verslonden heeft! HIJ, de Bromovulkaan, slaapt. Nu er meer zonnestralen op HEM vallen, wordt duidelijk dat hij vandaag geen stoom blaast. HIJ is rustig. En Bromo, het allesverslindende stuk tuig, geeft ons, hulpeloze en breekbare mensjes iets terug: een blik op zijn krachtige flanken, zijn stoere voet en zijn onverstoorbare middenrif. Wat een kerel, die Bromo. Nederigheid past. Dank u, Bromo, voor dit machtige moment.