Medan: Tarzan alive and kicking.

Mijn vliegtuiggeknuffel wierp vruchten af en ik sta dus alive and kicking op Sumatra. Oké, alive is wat veel gezegd. Brak en in staat van ontbinding. Zo’n ellenlange vlucht blijft een aanslag op mijn leven. Maar, ik reis dus ik leef.
Uiteraard bezochten we de hoogtepunten in Medan. Die bleken schaarser dan de orang-oetans op Sumatra. In de grootste moskee hier zag ik tientallen moslima geknield en in witte gordijnen luidkeels de laatste Allahhits jammeren in de richting van mij. Of van Mekka. Ook het Maimoonpaleis en de Vihara Gunung tempel bleken 10 minuten interessant. Daarna sloeg de verveling en de hitte toe.
Op naar Bohorok. En Bohorok ligt in de jungle. En daar komt de tarzan in me los! Een korte sfeerimpressie van mij als tarzan:
bij het binnenrijden van de jungle lijkt mijn buschauffeur verbaast als ik hem verzoek zijn busje te stoppen. Ook als ik hem in zijn oor fluister dat ik de route verder zelf wel vind, kalmeert hij niet. Hij roept Bram de reisleider. Als Bram me probeert om te praten terug de bus in te stappen hang ik, soepel als elastiek, in de eerste de beste liaan. Ik maak snel vaart. Ik slinger stijlvol en als een volleerde ballerina naar de volgende liaan. Wat een tempo! En hoppa! Naar de volgende liaan!
Mijn onweerstaanbare lokken dartelen wild in de wind. Woest aantrekkelijk. Inmiddels heb ik een flinke voorsprong op de bus. Ik slinger stoer verder. Ik imponeer door mijn stijlvolle salto’s en mijn razendsnelle reflexen. Regelmatig sla ik met mijn vuisten op mijn borst en roep ik kreten als: “Draadjesvlees is zo taai nog niet!” of “Eet gezond, eet ree!” Of gewoon “AURGH”, maar dan indrukwekkend hard. Wat een souplesse! Wat een snelhei! Wat een kracht! Yeah, that’s me! Nobody fucks with Peter!
Soms is de werkelijkheid weerbarstig. Ik blijf maar in de bus. Doe ik daar wel stoer. Af en toe klop ik zachtjes op mijn borst, zodat niemand het hoort. Ik kuch onhoorbaar. Tijdens de junglewandeling smeer ik zoveel deet dat geen enkel eng insect bij me in de buurt komt. De modder maakt het looppad glad. Ik glij bij iedere plas op mijn plaat en piep fluisterend om mama. En om mijn lievelingsknuffel: zachte, roze olifant Poekie. Als ik uiteindelijk oog in oog sta met meneer orang-oetan schiet ik snel een foto. Paniekerig neem ik de benen. Ik glij weer uit en neem Thijs en Jan mee in mijn val. Ik ween nu. Zacht en zielig. Was ik maar bij mijn zachte, roze knuffelolifantje Poekie.