Ready for take-off

Moe sleur ik mezelf door Schiphol. Een grijs beeldscherm trekt mijn aandacht. De Aziatische Helga van Leur kondigt voor vandaag 32 graden aan in Singapore. Dat is toch al snel zo’n 8 streepjes lager op mijn thermometer dan gisteren.
Poeh... gisteren... Op de warmste dag ooit gemeten weigerden onze vliegmachines massaal hun dagelijkse dosis kerosine. Rose met ijs, eisten ze. Hele grote blokken ijs. De pleuris brak uit op onze nationale luchthaven. En masse werkweigering van de Boinkjes en Airbusjes volgde.
Maar dat was gisteren. Na een standje van het directeurtje van Schiphol begrijpen alle vliegmachines nu dat ze moeten eten en drinken wat de pot schaft. En die schaft kerosine!
Ondanks de beëindiging van deze werkweigering is de spanning nog voelbaar. De vliegtuigen hier zitten even niet zo lekker in hun tere velletje. Dat merk je aan alles.
Over een uur vlieg ik naar Singapore en vervolgens naar Sumatra. Ik haat dagen als deze. Krijg er zweetvoeten van. Zelf geniet ik van de vrijkomende aroma’s, maar meestal word ik snel omringd door speurhonden. “Rottende kadavers, meneer”, antwoordt de bediende steevast als ik vraag waar de kwispelaars naar op zoek zijn op het moment dat ze aan mijn tenen snuiven.
Dus ik ga nu eerst even mijn voetjes wassen.
Ik heb zojuist trouwens een steward gevraagd of ik even naar het vliegtuig mocht kijken dat mij naar Singapore gaat brengen. Van dichtbij. Dat mocht. Hij was de kwaadste niet. Dat dacht ik althans. Totdat ik haar wat onnozel zag lachen toen hij me uitgebreid met de neus van mijn Boing zag knuffelen. “Trek je van hem maar niets aan hoor. Hier heb je je rose met ijs, liefie. En zet je me alsjeblieft ongedeerd in Singapore,he? fluister ik mijn Boing begripvol toe. Je weet het nooit met die Boings van tegenwoordig.