Scooters in Saigon

Saigon. It was all gone... Maar nadat de rook boven de killingfields was verdwenen en de Yankees, al dan niet in bodybag, gedesillusioneerd terugvlogen naar de States, werd de stad weer opgetrokken. Er werd kneiterhard gewerkt. De stad herstelde zich. Met hulp van boven. God strooide vanaf zijn hooggelegen zetel jutezakken vol schroeven, bouten en moeren uit over de smeulende restanten van Saigon. Om te helpen. Een keer iets anders dan napalm. De Vietnamezen wisten er wel raad mee. Ijverig knutselden ze er scooters van. Miljoenen.
Vervolgens mikte onze lieve heer nog een handjevol stoplichten, zebrapaden en verkeersregelaars naar beneden. Om zo de Vietcong wat handvaten te geven om het verkeer in veilige banen te leiden. Een inschattingsfout. Het verkeer regelen doen we zelf wel, moeten de alleraardigste Vietnamezen gedacht hebben. En zo geschiedde. Je bepaalt zelf je verkeersregels maar. Dat doen namelijk alle 13miljoen verkeersdeelnemers hier. Zonder assertiviteit, initiatief en een brutale houding, ga je de overkant van de straat niet bereiken. Negeer daarbij het onophoudelijk getoeter en glimlach. Toon de Vietnamezen onafgebroken je hagelwitte prodentgebit. Ook als ze met hun stinkscooter je drie linkertenen tot pulver verbrijzelen. Glimlach is het devies van onze reisleider. Van oor tot oor. Opdat er geen gezichtsverlies geleden wordt door de gevoelige Vietnameesjes.

Ik kon het weer niet laten. Waar het leeuwendeel van de Hollanders na twee weken Costa Brava snakken naar een bruin sneetje hagelslag en gebukt onder heimwee dolgelukkig hun auto starten om huiswaarts te keren, lijd ik al jarenlang aan een hardnekkige en chronische vorm van wegwee. Het kan me niet ver genoeg. Mijn oneindig verlangen naar verwondering bracht me dit keer naar Vietnam. Vanuit Saigon rijd ik nu in een luxe touringbus naar de Mekongdelta. Vanuit Saigon zei ik? Dat klopt niet. Saigon... it’s all gone. Ho Chi Minh City heet ‘t tegenwoordig.