David tegen Goliath

Het duistere spook, communisme genaamd, dreigde zich uit te breiden van Noord naar Zuid-Vietnam. De Fransen erkenden de dreiging en grepen in. Kort, want al snel zagen ze in dat dit conflict tot een ongekend bloedvergieten zou kunnen leiden. Amerikanen namen het Franse stokje over. Een pijnlijke oorlog bleek onvermijdelijk. David tegen Goliath. De arrogante Amerikaan, met zijn geavanceerde en peperdure wapen, nam het op tegen de ranke en arme Vietnamees. Een ongelijke strijd. Het Vietnameesje bleek echter een taaie krijger. En een inventieve. Met behulp van verrassende onderaardse gangenstelsels en doordachte boobytraps werd de Amerikaan te kakken gezet. Inventiviteit en creatief denkvermogen wonnen het van de dollars en de drang naar macht. Het Witte Huis leed beschamend gezichtsverlies. Vietcong zegevierde, maar Vietnam lag in puin. Nu nog trekt de oorlog een spoor door het land. We zagen het in de jungle van Cu Chi. Adembenemend.

Als we later met de slaaptrein de toeristische badplaats Nha Trang bereiken, sta ik niet meer stil bij deze zwarte Vietnamese bladzijde. Ik bestel een dure café latte en geniet mijn luxe leven. Als een verwende westerling slenter ik langs Chinese marktkramen. Ik lach honend om de uitgestalde, stinkende vis. In Nederland is het beter. Nog even later spreid ik mijn handdoek uit op het strand. Mijn welvarend lichaam plonst het water in. Het contrast is daar. Oorlogsdrama versus Westers levensgeluk.
‘s Avonds in het restaurant zit ik tegenover een te dikke Chinees. Hoe weet ik dat hij een Chinees is? Een Vietnamees die herrie maakt is een Chinees. Dat is hier een waarheid. En herrie maken, dat doet hij. Heel veel zelfs. En bier drinken. Ook heel veel. Regelmatig staat hij op van zijn stoel en plaatst hij zijn bierpul tegen zijn lippen. Hij leegt zijn pul in een teug. Zijn witte shirt wordt langzaam geel. Een mengsel van gemorst bier en druppend speeksel zorgt daarvoor. Hij vult zijn pul en gaat weer staan. Ruud zit naast me. Ik tik hem aan en wijs naar de uitbundige spleetoog. Ruud lacht. De Chinees merkt dat. Hij geniet van onze aandacht en slurpt zijn volgende halve liter bier weg. Hij schaterlacht van plezier. Zijn ronde Harry Potterbril stuitert op zijn schattige wipneus. Zijn ondeugende, gespleten pretogen en zijn lieflijke hazentandjes wekken op onze lachspieren. Hij staat op en slikt opnieuw een pul bier weg. Dan trekt hij zijn shirt omhoog. Met zijn handen wrijft hij trots over zijn koddige buik. Zijn kwabben schudden wild op en neer. Plotseling kijkt hij me aan. En ik hem. Hij steekt tevreden zijn beide duimen de lucht in. Hij lacht weer en aait zijn buik. Ik geef hem een knipoog. Het leven is te mooi voor oorlogen.