Fietsen met vieze Harry in Hoi An

De killingfields in My Lai gaven voor mij de oorlog een gezicht. Om stil van te worden. Het boerendorp werd schaamteloos uitgemoord door doorgedraaide Yankees. We waren er en aanschouwden de foto’s van aan stukken geschoten vrouwen en kinderen. Onschuldig en ongevaarlijk. Vaak met naast hen hun ingewanden. Blubberend uit hun nabloedende vleeswonden.
Nooit heeft er een Amerikaan voor gezeten. Alles wat de Yankees aanrichtten bleek geoorloofd en bleef onbestraft. Vreemd voor een volk dat zich met regelmaat presenteert als het grote geweten van onze aardkloot. Klootzakken.

Later, in Hoi An, ontmoette ik Harry. Vieze Harry. Ik fietste met hem door de rijstvelden rondom de stad. Harry is oud, lelijk en komt uit Rotterdam. Dan zit het je niet bepaald mee in je leven, kun je zeggen. Vieze Harry had rimpels zo diep als de Marianentrog en een muil zo groot als de Euromast. In de eerste vijf minuten van ons gesprek, had hij me al drie keer beledigd. Nu weet ik daar wel raad mee. Met mijn linkerduim en wijsvinger kneep ik krachtig in zijn Rotterdamse wangen, waardoor zijn mond zich opende. Vervolgens griste ik met mijn rechterhand zijn gebit uit zijn brutaal bekje. Nadat ik zijn tandjes teruggeplaatst had orakelde hij door. Vieze Harry werkte in de olieraffinaderij. Hij vulde zijn zakken in Saoedi Arabië met oneindig veel dollars. Hij kocht er een slaafse Vietnamese vrouw voor en vestigde zich in Vietnam. Hier slijt hij zijn oude dag. Als miljonair en dus als een God in Frankrijk. Als ik hem naast zijn vrouw zie staan, schiet ik in de lach. Een gerimpelde, grijze bejaarde naast een strakke Vietnamese schone van 30 jaar jonger. Een zielige aanblik.
Of wonen in Vietnam niets voor mij zou zijn? vraagt vieze Harry me. ‘Klopt Harry. Dat is niets voor mij, ouwe viezerik. Ik hou van Holland, dokwerker. En draag mijn vlag met trots. Ik ga er nooit meer weg, rotjeknor’, was mijn antwoord.
Hoi An was gezellig. Valkenburg in Vietnam. Schattige winkeltjes in schattige straatjes. En, alweer, een overvloed aan heerlijk voedsel. Drie dagen verbleven we er. Nu op naar het bergachtige en koelere noorden. En Harry, dat je oud en gelukkig mag worden in Vietnam!