Sapa’s kinderen in arbeid

Men mag mij met een gerust hart een geluksvogel noemen. Van de miljard kinderen die er op deze planeet ronddartelen, ken ik de drie allerleukste persoonlijk. Sterker nog, ik ben er vader van. Een fortuinlijk toeval. Mijn intelligente en zelfstandige oudste, mijn ondeugende en grappige middelste en mijn schattigste jongste zorgen er echter voor dat de rijstvelden in Sapa minder rijstig lijken dan dat ze in werkelijkheid zijn. Omdat ik ze mis. En dat knaagt. Het gemis wordt na twee welen reizen voelbaar. Ik wil ze in mijn armen. Liefst nu. Na iedere reis beloof ik mezelf plechtig nooit meer zo lang van ze weg te gaan. Die belofte houdt stand tot mijn wegwee weer toeslaat. En dan ga ik.

Reizen is emotie. En de emotie van gemis hoort daarbij. Naast alle andere emoties die een rol kunnen spelen bij reizen. Emoties spelen met mijn stemming. Waar gisteren de zuurstof energiek en hoopvol was, adem ik vandaag een andere lucht. Komt wel weer goed.
Reizen confronteert je met de weerbarstige wereld en, nog heftiger, met jezelf. Vaak zijn die ontmoetingen met jezelf en de wereld inspirerend, vaak ook pijnlijk.
Reizen maakt je hoofd leeg. Geen werkstress. Dat geeft ruimte tot nadenken over de essentie. Mijn essentie. Tijdens reizen is er minder alledaagse denkruis. Dat maakt denken makkelijker. De lange busreis vul ik daarmee. Ik weet wat ik wil en wat mijn dromen zijn. Vietnam bevestigt dat alleen maar. Helaas ben je voor het vervullen van je wensen vaak afhankelijk van anderen. En anderen willen soms anders. Daardoor blijven wensen wel eens wensen. En blijven dromen onvervuld. Maar wie niet wint van teleurstellingen, treurt tot het einde. Even slikken en weer doorgaan. Met mijn borst vooruit. En altijd op mijn manier.

We slenteren door de rijstvelden van Sapa. Viertienjarige Vietnamese meisjes verkopen ons fleurige doeken en vodden. Op hun ruggen dragen ze hun kind. Met een vlak stemgeluid spreken ze ons aan. ‘Where are you from?’ is hun standaard eerste vraag. Ze hopen in gesprek te komen en vervolgens ons enkele dong afhandig te maken. Met die dong kopen ze voedsel voor hun kind. Hun toekomstperspectief geeft geen rede tot vreugde. Hun kind wacht hetzelfde lot.
Ook ik word aangesproken door een jong meisje. Ik negeer haar poging tot gesprek. Aan mij raakt ze haar rotzooi niet kwijt. En hoop daartoe wil ik haar niet geven. Op mijn dure Adidas sportschoenen vervolg ik mijn weg. Bij het viewpoint gun ik mezelf een cappuccino. Van het geld dat ik daarvoor neerleg had ik waarschijnlijk vijf zelfgemaakte armbandjes van het meisje kunnen kopen. Daar had ze rijst voor haar kind voor kunnen kopen. Ik kies voor de cappuccino. En neem nog snel een kiekje van de prachtige rijstvelden met mijn Canon Eos Digital.