Klein Curaçao

Op een onbewoond eiland woont niemand. Ook geen gezinnen, waarvan zoonlief zijn urinebuis leegt in het zwembadwater, papachimpansee met een korte brul zijn bierfles leegschudt in datzelfde water en mamazeekoe haar teveel aan lichaam tevergeefs in een tijgerbikini probeert te duwen. Dit oergezin vergalde gisteren ons zwemplezier in het Corendonhotel.
Een bounty-eiland is (volgens mij) een stukje onomringd land met parelwit strand, water waar je ver doorheen kunt kijken en kuddes slanke schoonheden met blonde manen.
Genoeg argumenten om een excursie te boeken naar een onbewoond bounty-eiland, dacht ik zo. Onze laatste excursie.
Klein Curaçao bleek een paradijs. Duidelijk door God geschapen op een dag dat hij niet moe, zwak of misselijk was. Aarde zoals aarde bedoeld moet zijn.
Om er te komen was een minder paradijselijke aangelegenheid. Het gevecht om onze maaginhoud daar te houden waar het hoort, wonnen we met moeite. Andere medepassagiers verloren. Brokjes onverteerd ontbijt vlogen ons om de oren.

Het enige wat teleurstelde aan het eiland was de kudde schoonheden met blonde manen. Die was er niet. Niet getreurd. Ik zag er een. Haar schoonheid maakte het gemis van de kudde draaglijk voor me. Sterker nog: ze deed mijn verlangen naar de kudde volledig verdampen. Ze was nog paradijselijker dan het eiland zelf. Ik vroeg haar dan ook om met me samen te wonen. Ze wilde. Ik smolt.

Onze reis zit er op. We vliegen terug nu. Ik genoot en ik schreef mijn reiscolumns. En schrijvers dragen hun verhalen op. Ik ook. Aan iemand die in korte tijd een ongelooflijke, onuitwisbare en onvergetelijke indruk op me maakte. Ik ben bij je Toos. En ik hoop dat je bij ons bent in de reis die je paradijselijke dochter en ik door het leven gaan maken.